In dit canvas van licht ontvouwt de dageraad zich in een symfonie van pastelkleuren. Lichtgeel, als de eerste zonnestralen, versmelt subtiel met tinten roze, lavendel en blauw, die de zachtheid van een serene ochtend oproepen. Elke overgang is een streling, een uitnodiging tot mijmering, waarbij de tijd lijkt te zijn opgeschort. De subtiele irisatie van deze kleuren herinnert ons aan de kwetsbaarheid en vergankelijke schoonheid van het huidige moment. Net als de veranderende reflecties van een zeeschelp, vangt dit beeld de essentie van visuele poëzie, waarbij elke tint een vers is, elke gradatie een gedicht.
In dit canvas van licht ontvouwt de dageraad zich in een symfonie van pastelkleuren. Lichtgeel, als de eerste zonnestralen, versmelt subtiel met tinten roze, lavendel en blauw, die de zachtheid van een serene ochtend oproepen. Elke overgang is een streling, een uitnodiging tot mijmering, waarbij de tijd lijkt te zijn opgeschort. De subtiele irisatie van deze kleuren herinnert ons aan de kwetsbaarheid en vergankelijke schoonheid van het huidige moment. Net als de veranderende reflecties van een zeeschelp, vangt dit beeld de essentie van visuele poëzie, waarbij elke tint een vers is, elke gradatie een gedicht.